Er volgen lovende woorden terwijl hij onze kant uitkijkt, maar ze dringen niet meer tot ons door. We proberen te verdwijnen in onze stoelen en kijken schichtig rond. Op zoek naar een vluchtweg. Het zweet gutst langs mijn voorhoofd en prikt in mijn ogen. Sprakeloos staar ik naar Bas.
"Wat verwacht die man van mij" sist hij naar mij.
Na lang aarzelen besluiten we te gaan. In de oude stadswijk San Telmo hebben we echte macho's gezien. We hebben passie gevoeld en parfum van oude tijden opgesnoven. Maar nu gaan we het echt beleven. Daarvoor hebben we de beroemdste en duurste nachtclub van de stad uitgezocht. Hier, in de Michelango, zullen we de tango in al zijn pracht en praal gaan voelen.
"Wat moet ik aan trekken," vraagt Bas.
Hij kijkt ongelukkig naar zijn verfrommelde hoopje kleding.
"Ik weet het ook niet", antwoord ik.
Ik heb hetzelfde probleem. Met avondkleding hebben we geen rekening gehouden. Dat kan toch ook niet als je maandenlang gaat rondtrekken? Sip kijk ik naar mijn uitgewassen 'vodden'.
"Eigenlijk kunnen we beter niet gaan," zegt Bas, terwijl hij de aankondiging in zijn hand bekijkt. "We beloven u een sensationele tango en show gevolgd door een exquis diner," leest hij peinzend op.
Van het enthousiasme van vanmiddag, toen we boekten, is niet veel meer terug te zien.
Ik begrijp zijn aarzeling goed, maar zeg resoluut: "We hebben nu kaartjes en we komen hier nooit meer terug. Niemand kent ons toch? We kunnen best wel iets vinden waarin we er netjes uitzien."
Zijn gezicht klaart op en vol goede moed gaan we aan de slag. Als we klaar zijn bekijken we elkaar tevreden. In de spiegel naast mij staat een man waarmee ik gezien wil worden. Een lachend gezicht met stralende ogen, overhemd en een schone spijkerbroek.
"Je ziet er prachtig uit," fluistert hij en neemt me in zijn armen.
Als hij me kust vertel ik hem dat hij er ook heel goed uitziet.
"We moeten gaan anders komen we niet op tijd," voeg ik met tegenzin toe.
Stevig gearmd stappen we de nacht in. Onderweg legt een schoenpoetser de laatste hand aan onze outfit, de bergschoenen.
Zo laat is het nog steeds warm. Bij de nachtclub aangekomen loopt het zweet over onze rug. De rug en oksels van Bas z'n overhemd hebben een andere kleur gekregen. Ik duik direct de baños in om me op te frissen.
"Ik hoop dat het donker is binnen," denk ik hardop terwijl ik in de spiegel kijk.
Even later stap ik met opgeheven hoofd de toiletruimte uit. In de foyer zit Bas uitgevloerd de chique geklede dames te bestuderen die hun bontjassen afgeven bij de garderobe. Niemand kent ons hier galmt het door mijn hoofd, terwijl ik mezelf moed probeer in te spreken.
Onder het genot van een glas champagne bekijken we het programma en zijn gelijk weer blij dat we doorgezet hebben. El Oceto Electrónico de Astor Piazzolla, Dirigido por Daniel Piazzolla lezen we. Adios Noñino en Balada para un loco klinken al van het papier. Ricardo y Nicole dansen bijna voorbij. Grote namen zoals Astor Piazzolla en Horacio Ferrer komen ons met melancholie tegemoet. Vergeten zijn al onze zorgen aan het begin van deze avond. Met gepaste slokjes drinken we ons glas leeg.
Voorzien van nieuwe bubbels lopen we naar het theater. Het is er schemerig. Vol verwachting zakken we in de zachte stoelen bij een kleine ronde tafel. Opeens gaan de blauwe spots aan en op het toneel begint een orkest gepassioneerd te spelen. De cello strijdt met de bandoneon, terwijl de viool ertussen probeert te komen. De zanger buigt zich geëmotioneerd over de microfoon. De tango is op volle sterkte los gebarsten. Muziekstukken vallen van de standaards. Ze dwarrelen onaangedaan op de grond. Overrompeld door het losgebarsten geweld drukken we ons dieper in de fauteuils en laten de champagne vloeien. Dan ineens is er weer kalmte. De tango kabbelt schijnbaar rustig door de zaal. Het danspaar komt het toneel op. Nicole lacht. Ricardo kijkt ernstig maar geruststellend naar Nicole. De korte banen rok waait op en Nicole stapt met haar naaldhakken netjes tussen de voeten van Ricardo. Haar tanden glanzen en haar diamanten armband schittert in het blauwe licht. Ricardo laat zijn tanden niet zien, wel zijn ballen. Met vaste hand leidt hij haar over de vloer. Hij bepaalt waar zij hem moet volgen. Onvermoeid dansen ze op de muziek alsof wij er niet zijn. De muzikanten strijden hartstochtelijk met elkaar verder. Nicole en Ricardo gebruiken de muziek maar hebben alleen aandacht voor elkaar. Plotseling is het voorbij en iedereen verlaat het toneel.
In het schaarse licht zien we dat de stoeltjes van de muzikanten netjes op een rij worden gezet. Het publiek schuifelt onrustig heen en weer. Gespannen wachten we af. Als de spots weer aan gaan gaat het publiek uit zijn dak. Daar zit het beroemde El Oceto Electrónico. Het orkest bestaat uit acht, behoorlijk op leeftijd zijnde, mannen. Met zichtbaar veel plezier maken zij muziek. Ze bespelen niet alleen de instrumenten, maar slaan ook vol overgave de maat op als ze even niet aan de beurt zijn. Vol belangstelling voor elkaars spel, maar ook met een drang van 'nu ik weer'. Ik stel me zo voor dat deze mannen al 'eeuwen' de tango met elkaar spelen en waan me in vroegere tijden. De Tango, vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar, zoals het leven nu eenmaal is.
Mijn oog valt op een enorme spin. Gefascineerd volg ik hem. Op hoge poten wandelt macho schuin over het podium in de richting van het spotlicht. Als een klein spinnetje trekt hij zich geschrokken terug in de hoek. Net op tijd om niet verpletterd te worden door de hakken van Nicole. In een strakke kobalt blauwe jurk met een diepe split aan de achterkant danst ze rond. Ricardo lijkt haar haast niet in toom te kunnen houden. Zijn gezicht is strak, bijna verbeten. Uit dat van haar spreekt genot. Netjes stappen is er niet meer bij, wild kronkelt ze haar benen om hem heen. Ze schopt rakelings langs zijn lijf. Soms tussen zijn benen, maar ze raakt hem niet. Hij trekt haar dicht tegen zich aan om haar beter in bedwang te houden. Zo vliegen ze heen en weer, soms met de pas op de plaats, over het podium.
Daniel Piazzolla kijkt onze kant op. Vol lof en overgave gaat hij door.
"Ik ben zo gelukkig om in de gelegenheid te zijn deze bekende Nederlander aan u voor te stellen," klinkt het ter afsluiting van de show.
"Hij vergist zich. Ik ben wel een Nederlander, maar echt niet bekend. Wat moet ik doen? Ik kan toch niet doen alsof. Straks verwachten ze nog iets van me."
De stem van Bas slaat bijna over. Het spotlicht glijdt over het publiek zijn richting op. Nog even, hij kijkt voorzichtig om zich heen.
Als hij op wil staan horen we de dirigent zeggen: "het is mij een grote eer om u voor te stellen, de beroemde bandoneonspeler, Carel Kraaijenhof...".
Zijn stem vervaagt. In onze ooghoeken zien we, net schuin achter ons, een man opstaan. Vanuit de verte horen we Daniel zijn aanprijzingen vervolgen.
"Wie had dat nou gedacht," zegt Bas opgelucht.
Vanuit zijn krampachtige houding zakt hij terug in zijn stoel.
Met een brede grijns leidt hij me, na het diner, aan zijn arm de zwoele nacht in.
'Op reis met juffrouw Jannie'©Pauline
------------------------------------------------------------------------------------------------
