'Op reis met juffrouw Jannie': De parade.

Water valt in een regelmatig ritme, splash, splash, splash. Buiten is het grijs en in de camper is het klam. Het gesplash nodigt niet uit om op te staan. Naast gebrek aan zon is er geen schoon ondergoed. Splash, splash, sop, splash, sop, sop, het water in de wasemmer en het hemelwater beginnen een eigen lied.

Na het ontbijt rijden we door de regen de stad uit. Achter in de camper danst de waslijn vrolijk op en neer. Remmen, optrekken, rechts voorsorteren om op de kruising naar links af te slaan. Iedereen lijkt op weg naar familie of vrienden voor de zondag brunch. Als een ervaren rally navigator loods ik Bas met de Wicked camper door het verkeer.

Het circuit van Melbourne ligt achter ons. De weg naar Philip Island is rustig, iedereen zit nu aan tafel? Een paar uur later zitten ook wij aan tafel in de campingkeuken. De waslijn hangt onder het afdakje.

De Ozzies zijn op de borrel overgestapt en het is nog steeds rustig op straat. Later op de middag komt de zon te voorschijn en we rijden naar de Nobbies. Vanaf de zuid westelijke punt van het schiereiland kijken we uit op het wilde water van de Bass straat. Over een labyrint van vlonders en paden wandelen we langs de ruige kust. Een enorme zeehonden kolonie ligt op de grillige rotsformaties in zee te zonnen, na een drukke dag lekker uitbuiken en socialiseren met familie en vrienden. Door een verrekijker gluren we naar hun geluier.

Op de kust, hoog boven de oceaan, nestelen vogels. In holen en grote graspollen zien we verlaten jongen die gillen om hun ouders. Het water van de zuidelijke oceaan beukt op de rotsen en in de blowholes en besproeit de vogels, vegetatie en zijn bespieders.

Op de route naar de Pinguïn Parade hebben we de camper neergezet op een plek met prachtig uitzicht op het strand en de kust. Victoria’s grootste toeristen attractie wordt goed bewaakt. Vlak voor het begin van de voorstelling worden de wegen rond Summerland Beach afgezet en alle geparkeerde toeristen gesommeerd weg te gaan. Even later rijden we in colonne het parkeerterrein op. We kopen een kaartje en zoeken een plek op de overvolle betonnen tribunes van het openlucht theater.

‘Penguins are expexted in five minutes’, vermeldt de lichtreclame op de verkeerstoren.

Vanuit de controlekamer krijgt het publiek de laatste aanwijzingen. De spanning loopt op. Nu vermeldt het lichtbord hoe laat de pinguïns gisteren geland zijn. De regie is geheel in handen van de verkeersleiding.

“Please don‘t use your flash. You will frighten them, it’s possible to buy photos afterwards in the shop”, schallen de loudspeakers over de tribunes.

“Laat ze maar los”, denk ik te horen vanuit de regie.

“The penguins have landed,” klinkt het opgewonden vanuit de toren.

Als we door de verrekijker kijken zien we dat de eerste vier op het strand staan en het spektakel is begonnen.

“Wat is dit?”, vraagt de voorste pinguïn verbaast.

“Wat zijn er veel mensen vandaag”, stelt zijn vriend vast.

Gedesillusioneerd kijken de kleine pinguïns om zich heen.

“Daar treedt ik niet voor op”, zegt nummer een,“ik ga terug” en draait zich resoluut om.

“Wacht ik ga mee.”

“Ik ook”.

“En ik ook”, en alle vier verdwijnen in de golven.

“Please don‘t use your flash”, melden de loudspeakers en meer do’s en don’ts verschijnen op de lichtreclame.

Op de tribunes houdt iedereen zijn adem in en speurt met een verrekijker de branding af, de spanning stijgt nog verder. In de toren is de regie keihard aan het werk.

‘First penguin has landed’, vermeld het lichtbord.

Het is de regie gelukt, de pinguïns zijn binnen geloodst. Op de vloedlijn zien we stippen bewegen en door de kijker zien we overal kleine pinguïns, over de breedte van Summerland Beach, aan land komen.

In keurige rijtjes springen ze in grote getale uit de branding op het strand en rennen ze achter elkaar richting de tribunes. Door de gangetjes in het beton vinden ze hun weg naar de duinen. Achter de tribunes duiken ze onder de vlonders door, naar hun hongerige kuikens, die al de hele dag op hun wachten. Spitsuur op en onder de houten vlonders. Kuikens sporen iedere ouder aan hun te voeden, ouders zijn driftig op zoek naar het juiste jong en camera’s flitsen erop los. De loudspeakers van de verkeerstoren vinden geen gehoor en parkwachters maken overuren. Na verloop van tijd kalmeert de massa onder de vlonders.

Zien eten doet eten? De mensenmassa verplaatst zich nu haastig over de vlonders naar de restauratie om een tafel te veroveren. Ouders raken gescheiden van hun kinderen. Huilend blijven ze hongerig achter op de vlonders om na een lange zoektocht herenigd te worden met hun ouders. Uiteindelijk schuift de massa aan tafel voor het diner.

In de shop kopen we een ansichtkaart van de pinguïns in de branding.

Maandagochtend verlaten we Philip Island. De Australiërs richting werk en wij verder richting het oosten. In een trage slang vorderen we langs de zuidkust. We zijn weg gereden zonder ‘G-Day’ te draaien, dat kan niet lang goed gaan. Rook uit de motor maakt ons berm toeristen. We laten Slim Dusty alsnog aan het woord terwijl we wachten op de road assistance.

“G-day, G-day” brengt spoedig hulp en de dag eindigt met onze camper in Eden naast een garage.