Zo vader, zo zoon.

Uit haar oog druipt een dikke trage traan. De tijd vordert. In haar kuil draait ze zich langzaam, tegen de klok in, richting de zee. Alsmaar gravend met haar voor en achter poten.

De parade.

In keurige rijtjes springen ze in grote getale uit de branding op het strand en rennen ze achter elkaar richting de tribunes. Door de gangetjes in het beton vinden ze hun weg naar de duinen. Achter de tribunes duiken ze onder de vlonders door, naar hun hongerige kuikens, die al de hele dag op hun wachten.

 

Ponyposters en popsterren.

Er lijkt geen einde te komen aan de trap die uitkomt op een donkere smalle gang. Alle deuren zijn gesloten, behalve een deur aan het einde van de gang die op een kier staat
"Masa' il-khayr," zeggen we zachtjes.
"Masa' in-nur," klinkt het nog zachter terug.
Met een ruk gaat de deur verder open.
"Goedenavond, " klinkt het hard uit de mond van een jongen die in de deuropening staat. Hij is nog jong en kijkt brutaal tegen ons op. Achter hem staan twee vrouwen verscholen in hun sluiers. Karen stapt de kamer binnen. Ik volg haar. Een zwak peertje verlicht de ruimte. Het ruikt er doordringend naar urine.

De kamelen race.

"Je dit un deux trois .......go", legt onze gastheer uit. "C'est bon?", vraagt Youri.
"Qui", antwoorden we.
Hij draait zich om en zegt "un deux trois" en weg zijn ze.

Over de dieren van Afrika.

De weg lijkt oneindig. Zinderende lucht boven het asfalt, enige verkoeling door de smalle raamopening . Met de wind komt Sahara zand mee. Twee dagen geleden zijn we uit Niamey weggereden. Vannacht hebben we geslapen in Birni N'Konni en vanochtend vroeg zijn we richting Tafirgan Belil vertrokken voor het Gerewolfestival.
Oumars handen bewegen over het stuur. Alsof hij met de omgeving in gesprek is. Dan ziet hij mijn blik in zijn spiegel. Hij glimlacht en begint te praten.

Donderbussen, sigaren en rooksignalen.

Op de hoek van de straat hebben we goed uitzicht. Ik zit in een raamkozijn en kijk richting het Parque Central. Gespannen wacht ik af. Bang om ze te missen.
"Nerveus", zegt Bas als ik hem vertel dat ik buikkrampen heb. 


Ruim voor het ontbijt proberen we ons hotel uit te sluipen, maar alles is hermetisch afgesloten. In stilte doen we een poging uit te breken. Alle ontsnappingsroutes zijn gesloten. Het dak van ons hotel blijkt op het niveau van de achterliggende straat te liggen, maar de hekken zijn voorzien van grote hangsloten. Geen ontsnapping aan dit doolhof is mogelijk. Na een kwartier schuift een schim langs en we zetten de achtervolging in, in de hoop een sleutel te bemachtigen. Met een kreet vangen we de aandacht en als de voordeur wordt geopend is iedereen op tijd wakker voor de zondagsmarkt.

Durf jij?

Beach live

Mijn hand met het boek dat ik aan het lezen ben ligt uit mijn beeld. Mijn oogleden zakken naar beneden. De wind draait de bladzijden in sneltreinvaart om. Het zand waait op als ik mijn ogen open. Mijn zonnebril beschermt ze, maar door de zoute aanslag blijft mijn omgeving vaag.

Er even tussenuit. Deel 5: Op naar onze laatste avonturen.

Fishermans warf SF

Een ochtend, half februari, de zon komt voor de tweede maal deze dag op. Twaalf uur eerder dan dat we in Nadi op het vliegtuig zijn gestapt komen we in Los Angeles aan.

We trakteren ons zelf op een airport hotel. In de bar van het Hilton hotel maken we kennis met de openheid van de Amerikaanse zakenman. Behoorlijk direct en racistisch. Volgegoten en overgoten met ongevraagde drank en informatie vluchten we met een take-away pizza naar onze anonieme hotel suite.Voor de tweede maal deze dag nuttigen we het diner, ditmaal geheel in stijl voor de TV.

Er even tussenuit. Deel 4: De nieuwe wereld.

"L'ts ‘f w'rds t'day", zegt de man, zijn ontblote bovenlichaam is bedekt met vage penstreken.
Onder zijn lange zwembroek steken een paar gehavende witte benen en aan zijn voeten draagt hij flip flops. Zijn ‘iet wat te stevige' vrouw volgt hem, gekleed in een typisch vrouwelijke outfit. Een te klein vormloos hemd, waar haar borsten uitpuilen, uit de short doen haar billen hetzelfde.
"Yee, lots of weirdos t'day", herhaalt ze, terwijl ze ons aankijkt en verder sloft achter haar man en kinderwagen.

Er even tussenuit. Deel 3: Op reis in Azië.

Met Tirol Air komen we aan in Wenen.
"Kun je dansen op de maan, is er plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan.Ik heb getwijfeld over België", zingt het Goede Doel in mijn koptelefoon.
We hebben allebei een oordopje in om niets te missen.
"Een keer zijn we gaan kamperen" legt Bert Visser uit, "nee niet met een koffer, je schijnt te moeten kamperen met een rugzak."
Zucchero en Ilse de Lange begeleiden ons verder tijdens het wachten op de aansluiting naar Colombo.
"Come on baby lets get out of this town. Baby you can sleep while I drive", stelt Melissa Etridge ons gerust.

Er even tussenuit. Deel 2: de voorbereiding

Er is altijd wel een reden, die het moeilijk maakt weg te gaan. Mijn schoonzus wordt steeds zieker. Wij besluiten om in oktober te vertrekken, maar net als vijftien jaar geleden zullen we op het laatste moment besluiten of we daadwerkelijk gaan.

Er even tussenuit. Deel 1: de aanloop

Er is altijd wel een reden, die het moeilijk maakt weg te gaan. We hebben soms overwogen om maar niet op reis te gaan. Er kan altijd iets gebeuren aan het thuisfront.

Vijftien jaar geleden zijn we zeven maanden op reis geweest door Zuid Amerika. We kenden elkaar net een half jaar toen we vertrokken. In de periode voor vertrek was mijn oma ernstig ziek en het was zeker dat ze niet meer beter zou worden. Ondanks die wetenschap zijn we begonnen met de voorbereidingen van de reis en hebben we het besluit, of we daadwerkelijk zouden gaan, zolang mogelijk vooruit geschoven.

Morgen zal het wel weer een mooi verhaal zijn.

"Ik hoop dat hij gids genoeg is", vraag ik me hardop af als we stukje van de siësta plek verwijderd zijn.
"Ja, best eng want er zitten hier ook leeuwen", plaagt Bas me.
We klimmen op een soort dijk om zicht te krijgen op de achterliggende vlakte. Tussen fris groene acacia's met gele, op mimosa lijkende bloemen lopen topi's. In de verte komt de kudde kob's aan, die de drinkpoel heeft verlaten. We lopen verder over de dijk, rechts de vlakte met acacia's en dieren, links de weg met de auto, chauffeur en gids.

De katten van Istanbul.

Tring tring tring. Indringend geklingel waarschuwt voor de tegemoet komende tram. We worden gedwongen om de fel blauw verlichte Efes bar binnen te stappen.
Verbaast over de hulp van de tram valt hij even stil.
"Excuszze me. Mijn eten is het lekkerst. En Sonja Bakker proof.
Mijn naam is Jan Willem", roept hij ons
achterna als we verder lopen richting de Galatabrug.

Morning Glory

De weg deelt het land in tweeën. Nu en in de tijd van de Khmer Rouge. We rijden van Siem Reap naar Thailand. Op de achterbank van de bus worden onze ingewanden
opnieuw gerangschikt. Na de grensovergang bij Piopet gaat de dancing road over in Thais asfalt, dan wordt het vast beter.

Adios Buenos Aires

"We zijn zeer vereerd met het bezoek van onze Nederlandse gast," zegt de oude dirigent.
Er volgen lovende woorden terwijl hij onze kant uitkijkt, maar ze dringen niet meer tot ons door. We proberen te verdwijnen in onze stoelen en kijken schichtig rond. Op zoek naar een vluchtweg. Het zweet gutst langs mijn voorhoofd en prikt in mijn ogen. Sprakeloos staar ik naar Bas.
"Wat verwacht die man van mij" sist hij naar mij. Hij weet absoluut niet wat hij er mee aan moet, want hij lijkt het middelpunt van de belangstelling.

Tourist Pig

Het regent, hard en gestaag, steeds een beetje harder. Het golfplaten dak onder ons raam versterkt het geluid. In het donker lig ik naar het plafond te staren. Morgenochtend vliegen we naar Sulawesi. Vanochtend is een boeiing verongelukt in Medan op Sumatra, maar wij hebben altijd mazzel, het zal zo wel droog worden.