In keurige rijtjes springen ze in grote getale uit de branding op het strand en rennen ze achter elkaar richting de tribunes. Door de gangetjes in het beton vinden ze hun weg naar de duinen. Achter de tribunes duiken ze onder de vlonders door, naar hun hongerige kuikens, die al de hele dag op hun wachten.
zondag 12 september 2010
De parade.
Labels:
Australie,
Melbourn,
Nobbies NP,
Pinguins,
Plilip Island,
Slim Dusty,
Victoria,
Wicked campers
Ponyposters en popsterren.
Er lijkt geen einde te komen aan de trap die uitkomt op een donkere smalle gang. Alle deuren zijn gesloten, behalve een deur aan het einde van de gang die op een kier staat
"Masa' il-khayr," zeggen we zachtjes.
"Masa' in-nur," klinkt het nog zachter terug.
Met een ruk gaat de deur verder open.
"Goedenavond, " klinkt het hard uit de mond van een jongen die in de deuropening staat. Hij is nog jong en kijkt brutaal tegen ons op. Achter hem staan twee vrouwen verscholen in hun sluiers. Karen stapt de kamer binnen. Ik volg haar. Een zwak peertje verlicht de ruimte. Het ruikt er doordringend naar urine.
De kamelen race.
"Je dit un deux trois .......go", legt onze gastheer uit. "C'est bon?", vraagt Youri.
"Qui", antwoorden we.
Hij draait zich om en zegt "un deux trois" en weg zijn ze.
"Qui", antwoorden we.
Hij draait zich om en zegt "un deux trois" en weg zijn ze.
Over de dieren van Afrika.
De weg lijkt oneindig. Zinderende lucht boven het asfalt, enige verkoeling door de smalle raamopening . Met de wind komt Sahara zand mee. Twee dagen geleden zijn we uit Niamey weggereden. Vannacht hebben we geslapen in Birni N'Konni en vanochtend vroeg zijn we richting Tafirgan Belil vertrokken voor het Gerewolfestival.
Oumars handen bewegen over het stuur. Alsof hij met de omgeving in gesprek is. Dan ziet hij mijn blik in zijn spiegel. Hij glimlacht en begint te praten.
Oumars handen bewegen over het stuur. Alsof hij met de omgeving in gesprek is. Dan ziet hij mijn blik in zijn spiegel. Hij glimlacht en begint te praten.
zondag 5 september 2010
Donderbussen, sigaren en rooksignalen.
Op de hoek van de straat hebben we goed uitzicht. Ik zit in een raamkozijn en kijk richting het Parque Central. Gespannen wacht ik af. Bang om ze te missen.
"Nerveus", zegt Bas als ik hem vertel dat ik buikkrampen heb.
Ruim voor het ontbijt proberen we ons hotel uit te sluipen, maar alles is hermetisch afgesloten. In stilte doen we een poging uit te breken. Alle ontsnappingsroutes zijn gesloten. Het dak van ons hotel blijkt op het niveau van de achterliggende straat te liggen, maar de hekken zijn voorzien van grote hangsloten. Geen ontsnapping aan dit doolhof is mogelijk. Na een kwartier schuift een schim langs en we zetten de achtervolging in, in de hoop een sleutel te bemachtigen. Met een kreet vangen we de aandacht en als de voordeur wordt geopend is iedereen op tijd wakker voor de zondagsmarkt.
Labels:
Antigua,
Atitlan,
Chichicastenango,
Guatamala,
Maya,
Santo-Tomáskerk
Abonneren op:
Posts (Atom)