 |
| Dixon S. Dike |
thanks for your e-mail,I'm very happy to hear you aboth that you fly home in healthy and save with my uncestor of crocodile.
Ik voel aan de tand om mijn nek , door mister Potato kundig geknoopt in een zetting van touw.
Het is weekend, niet de beste planning voor een miljoenenjacht. Cash geld hebben we genoeg, maar door de slechte wisselkoers worden dollars nauwelijks geaccepteerd op Papua. Onze trekking kan daar alleen betaald worden met rupiah .
Wisselen is vandaag, zelfs op Bali, niet mogelijk. Tenminste niet tegen een normale koers, omdat de banken gesloten zijn. In een paar uur trekken Bas en ik de pinautomaten van Kuta leeg.
Terug in ons hotel lig ik op bed tussen ruim twaalf miljoen knisperende nieuwe rupiah biljetten. Miljonairs voor even , wat een rijk gevoel.
Zondagochtend vroeg stijgen we op van Denpasar. Een vliegtuig vol vriendelijke gezichten en brede neuzen. Na een tussenlanding op Timika vliegen we verder over de wolken met daarboven zo nu en dan bergtoppen. Achter het stuur de piloot met zijn paars gele zonnebril. Na de lunch landen we op Jayapura.
Don't forget your experience while you aboth in papua our france baget people are friendly
compare in your white tribes.
‘Crocodile Dundee’ leidt ons door de drukte van het vliegveld naar een busje en zet ons midden in Sentani af bij hotel Ratna. We leveren onze miljoenen en paspoorten in bij Dixon Dike. De kennismaking is kort en bondig, maar voelt goed.
Na een douche en een kort dutje, worden we gewekt door kerkgezang en de telefoon. Het regelen van de vergunning zou ons dagen hebben gekost en ook ons humeur. Dixon heeft binnen drie uur het surat jalan voor elkaar.
Tegen het eind van de middag zitten we bij Mickey op het terras. De zon is bloedheet, maar door de verkoelende wind en een wodka is het prima uit te houden.
De volgende ochtend ontbijten we met Dixon op het zelfde terras. Aan de overkant worden samosa’s gebakken. Gisteravond was het een drukte van belang bij het karretje en is de hele handel verkocht. Na het ontbijt brengt Dixon ons terug naar Jayapura. In het museum zien we gebruiksvoorwerpen van de verschillende stammen in Papua. Er is hier ook een deel van de collectie van Michael Rockefeller te zien. Als geluidsman ging hij mee met regisseur Robert Gardner naar de Baliem Vallei. Dat resulteerde in de documentaire ‘Death Birds’. Tijdens de expeditie verzamelde Michael kunst en gebruiksvoorwerpen uit de Vallei. Over deze expeditie in 1960 is een grappige collectie foto’s te zien in het museum.
Na de opnames vertrok Michael met René Wassing, een Nederlandse antropoloog, naar het gebied van de Asmat. In november 1961 verdween Michael nadat hun catamaran in de Flamingo baai voor de zuidkust van Papua omsloeg. Waarschijnlijk is hij verslonden door een krokodil toen hij naar de kust probeerde te zwemmen om hulp te zoeken. Zijn reisgezel werd dagen later alleen aangetroffen op de omgeslagen houten boot en overleefde de tocht.
Met een groep schoolkinderen stappen we in een gemotoriseerde kano. Over het Sentani meer varen ze van school terug naar hun dorp. Dixon is geboren in een van de dorpen op de eilanden, zijn familie behoord tot de clan van de krokodil. Onze ‘Crocodile Dundee’ is een verteller. Op Bali heeft hij een opleiding aan de hotelschool gevolgd, in een hotel gewerkt en zich de Engelse taal eigen gemaakt. Daarna is hij terug gekomen naar zijn geboortegrond. Naar eigen zeggen heeft hij met Duitse en Oostenrijkse filmploegen expedities en documentaires gemaakt in onontgonnen gebieden.
“De tree house people bouwen hutten hoog in de bomen, 30 tot 60 meter. S’avonds gaat alles mee naar boven tot en met hun varkens. Een tijdje geleden is een Duitse toerist verongelukt . Hij was onderweg naar boven, op de voor hem onbegaanbare trappen en gevallen. Dood, ik heb zijn lichaam beschermd . De man is dood, zeiden ze, als je wat krijgt wordt van je verwacht wat terug te geven, nu kan hij zijn ziel en kennis inleveren. Er wordt gezegd dat er geen kannibalisme meer voorkomt bij deze mensen, maar neem van mij aan…..” en hij kijkt ons veel belovend aan.
Even later is hij in de sneeuw en wijdt uit over zijn ski avonturen in Oostenrijk. Dixon is een vriendelijke, onderhoudende man en met zijn 31 lentes een bezig manneke. We amuseren ons prima met zijn verhalen.
Het eerste eiland waar we aanleggen is niet bebouwd. Aan de oever staan de huizen op palen in het water, helemaal rondom. Op het eiland vooral veel varkens.
Het tweede eiland waar we aankomen rennen de vrouwen hun huizen in en uit. Binnen een mum van tijd ontstaat er een heuse toeristen markt. Onze schoolvrienden hebben hun uniform uitgetrokken en laten ons kennis maken met hun huisdier.
Terug in ons hotel pakken wij in voor onze tocht de komende dagen. We nemen alleen onze dagrugzakjes mee. Dixon gaat eten inslaan in Sentani, dat is hier niet goedkoop, maar in verhouding tot Wamena goedkoper.
Dear.Bas & Pauline,Wow are you ? I hope everithings is going well done with you a both. I'm here in papua just fine and still in busy doing expeditions
Om 5 uur worden we gewekt. Een half uur later krijgen we ontbijt op de kamer. Iedereen is hier zo lief en behulpzaam. Na het ontbijt worden we naar het vliegveld gebracht, waar Dixon ons al heeft ingecheckt. Ruim voor het geplande vertrek zijn alle passagiers aan boord. Meer dan de helft van het vliegtuig bestaat uit vracht en waar geen mensen zitten zijn de stoelen volgeladen met dozen. Als er niets meer bij kan vertrekken we.
Voor ons zit Dixon. Gefascineerd volgen we een kakkerlak die verstoppertje speelt tussen de clan tanden op de rand van Dixons hoed. Op de korte vlucht krijgen we versnaperingen in een kartonnen doosje. Koude thee, samosa, snoepjes en een zoet broodje. Onder ons liggen de liefelijke tuinen van de Baliem Vallei.
In Wamena worden we opgewacht door Asike Haluk. Op een peniskoker en hoofdtooi na is hij spiernaakt. Mister French Baguette is doofstom. In de dagen die volgen maken we nader kennis met hem. Door het gemis van gesproken taal begrijpen we elkaar prima.
We installeren ons in een kamer van het Baliem Pilamo hotel, met ons eigen tuintje, net als iedere bewoner in de Vallei.
Later op de dag verkennen we de omgeving. Langs de weg staan hekken met kleine tuintjes bovenop en begroeide toegangspoorten. We hebben gezelschap van twee kleine meisjes. De kleinste moet steeds huilen als Bas haar aankijkt met zijn felblauwe ogen. Hij probeert haar te troosten met een vliegtuig snoepje. Een file lege auto’s leidt naar een benzinestation. Voor maximaal 20 liter benzine per tankbeurt staan wagens lang in de rij. Alles moet worden ingevlogen en is duur. Een liter brandstof kost 5000 rupiah. Als je dagen moet wachten kan je dus net zo goed je auto in de rij achterlaten en de tijd nuttig gebruiken.
De markt is vol met mannen voorzien van peniskokers en schaars geklede vrouwen. De vrouwen doen inkopen of zitten op de grond te smoezen met vriendinnen. Ondertussen haken ze enorme grote sterke tassen, die ze met het hengsel om hun voorhoofd op de rug dragen. Vol geladen met knollen, zoete aardappelen en andere koopwaren. Hun mannen zitten met biggen in hun armen alsof het hun baby’s zijn. Met hun vriendelijke blikken volgen ze ons overal. Als ‘tuan’ worden we uitgebreid bekeken en in de gaten gehouden.
Op de terugweg naar het hotel worden we gevolgd door sliert mensen. Ze willen ons van alles verkopen aan noodzakelijke attributen. Bas heeft toch echt een peniskoker nodig en ik moet echt een boodschappentas aanschaffen.
Tijdens het avondeten treffen we Dixon. We nemen de plannen voor de komende dagen door. Ondertussen windt hij de meisjes van de bediening om zijn vinger. Na het eten pakt hij een microfoon en lijkt een playback act op te voeren. Maar met een zachte, zuivere stem zingt hij de geprojecteerde tekst op de karaoke machine. Dixon heeft vele talenten.
Na twee dagen beginnen we aan onze tocht door de Vallei. Vroeg in de ochtend rijdt een afgeladen auto voor. Tussen de voorraden voor de komende dagen zitten de dragers. Johannes, Naiep en Penuis hebben er zin in en kauwen lekker op een zoete aardappel. Dixon installeert ons voorin naast de chauffeur en laadt de laatste inkopen op onze schoot. Zelf kruipt hij achter ons en tegen een stroom voetgangers in rijden we Wamena uit. Ons eindpunt is het busstation, dit is het beginpunt van de trekking. Dixon maakt van rijstzakken en touwen rugzakken voor Penuis en Naiep. Alles wat we nodig hebben voor de komende dagen, eten, water, een tent, slaapmatjes, kookgerei en nog veel meer, verdwijnt in deze zakken. Onze regenjasjes en sjaals dienen als kussens voor de snijdende touwen. Johannes krijgt een echte rugzak, waarschijnlijk als versleten achtergelaten door een toerist. Met wat er niet meer in de zakken past, worden de dragers door Dixon behangen.
Ik ben blij dat we er voor gekozen hebben om weinig persoonlijke spullen mee te nemen op deze tocht. We dragen, onder luid protest van Naiep en Penuis, onze dagrugzakjes zelf. De kleine Johannes kijkt zwijgend toe, hij is verscholen onder de enorme hoeveelheid bagage.
Bij de politiepost moeten we onze permit voor de tocht laten zien. Even later komen we bij een militairenpost, hier moet iets meer gebeuren dan alleen de surat jalan laten zien. Dixon laat ons achter bij een kleine markt waar plaatselijke producten worden verkocht. Na ruim een half uur komt hij breed lachend terug en kunnen we verder.
Lopen,klimmen en alle indrukken maken ons hongerig. Bij een klein riviertje strijken we neer voor de lunch. Binnen een mum van tijd staat er een complete buiten keuken. Chef Dixon gaat aan de slag met de bereiding van de lunch. Om ons heen een verzameling peniskokers, zingende kinderen en wassende vrouwen. Na het eten nemen we afscheid als goede vrienden. Hand in hand loop ik verder met twee kleine snottebellen. Elke kleine pauze gaan ze zitten om elkaars haar te ontvlooien.
Tegen de avond arriveren we in Tangwa. Om ons te beschermen tegen de muggen zetten we de binnentent op in het huis van de priester. Buiten spelen kinderen en zingen vrouwen terwijl de duisternis valt.
Vannacht slaapt de priester buitenshuis. Aan zijn de keukentafel schrijf ik bij kaarslicht in ons reisdagboek. Veel indrukken maken korte krachtige zinnen. In een hut achter het huis bereidt Dixon het avondeten. Fo youn hai , tofu met aardappel en ananas , groentes en rijst. Met een koude cola, belanda sap en ananas toe. Alles smaakt heerlijk.
Met mijn ogen open is het net zo donker als met mijn ogen dicht. Na een onrustige nacht begint het om vijf uur licht te worden. Rond half acht worden we weer wakker door een zachte klopje op de deur. We wassen ons in het koude water van de beek.
Daarna schuiven aan bij het ontbijt. Vorstelijk met vers sap, eieren, pannenkoeken met kaas. "Peniuussss.........," roept Dixon.
Naiep komt aangesneld om het afwasmiddel op te halen dat als jam op tafel is gezet.
Voorbij de kookhut is het toilet, een troon met een gat. Wat erin gaat moet er ook weer uit!
Door tuintjes, velden, langs koffie plantages trekken we vandaag verder, gestaag omhoog. Er wordt vooral zoete aardappel, wortel en tabak verbouwd.
“Niet betreden,” zegt Dixon en wijst naar een stammetje met wat gras erop aan de rand van een veld.
Je moet het maar weten.
“Koffie,” legt hij verder uit, “ wordt puur verbouwd om te verkopen. De mensen in de Vallei drinken zelf geen koffie.”
Lunch wordt weer vers bereid in de mobiele keuken van Dixon. We kunnen lang niet alles op en delen het grootste deel van de uitgebreide lunch met de dragers en toevallige passerende gasten.
Laat in de middag lijken we het hoogste punt bereikt te hebben. In de laatste stralen genieten we van de warmte van de zon en het uitzicht. In de verte klinkt een lied. Naiep en Penuis antwoorden met gezang, Johannes kijkt verlegen toe.
Op het stoepje zit ik te schrijven. Ik wil niets vergeten van wat we gezien hebben en wat Dixon verteld heeft, laten zien en laten voelen. De afgelopen uren zijn dagen, weken.
“In het hoogland verliest een vrouw een vingerkootje als een familielid sterft. De vinger wordt zacht gemaakt en in een bananenblad gewikkeld. Haar armen worden op de rug gebonden, de vinger op tafel gelegd en het kootje met een steen eraf gehakt. Het restant wordt in het blad gewikkeld . De vrouwen moeten veel huilen. Bij mannen wordt de pink afgehakt als hun vrouw overlijdt. ”
Onderweg heb ik veel verminkte handen gezien. En met modder ingesmeerde gezichten, een teken van rouw.
‘Logisch dat ze huilen,’ denk ik, terwijl ik de verhalen opschrijf.
“De restanten van een crematie worden inclusief de afgehakte kootjes bewaart bij de kaneke. De lange steen in de hut van de chief is de ‘secret place’ van een stam.”
Even later wijst Dixon naar een dromerige jongen.
“Een Kepoe speelt in het veld op zijn mondharp. Als een playboy verleidt hij de vrouwen.”
Op het uitzichtpunt in de late middag zon vertelt hij dat een danshuis een ruimte is waarvan de muren bewegen.
“Door het dansen van de mensen erin,” licht hij breed grijnzend toe.
Onze gids en dragers hebben zich terug getrokken in de keuken. Terwijl ze het eten bereiden praten ze met zachte stemmen met een aantal mannen uit het dorp. Ze kennen elkaar goed. De bewoners van de Baliem Vallei zijn heel sociaal en helpen elkaar waar ze maar kunnen. Onderweg hebben we vele handen geschud en vele malen stilgestaan voor een praatje met voorbijgangers.
Later in de beschutting van de apotheek waar we overnachten, vertelt Dixon verder over zijn Papua. “Stammen oorlogen gaan vooral gemengde om huwelijken of varkens. Een big van zo’n 15000 tot 20000 rupiah levert, bij een voortijdige dood, een schuld op van ruim 1 miljoen rupiah . Als dat niet betaald wordt volgt er zeker oorlog.”
Varkens zijn erg belangrijk voor Papua’s. Ze worden als kinderen verzorgd en vertroeteld. Een vrouw gaat nooit zonder haar varken opstap.
“Er zijn meer dan 360 stammen. Er is zelfs een vrouwenstam die op mannen jagen. Ze leven ergens verborgen tussen Wamena en Jayapura. De mannen zijn nodig voor de voortplanting, maar worden gedood na gebruik, net als de mannelijke babies .”
Dixon wil er een documentaire over maken.‘Zou hij dat dan overleven?’
“Ik was op expeditie en sliep in de mannenhut. Tijdens de nacht werden alle peniskokers netjes op een spijker aan de wand opgehangen . Toen iedereen sliep heb ik ze verhangen. De volgende ochtend pakte ze op de tast hun eigen koker, dachten ze en er ontstond een grote chaos. Als gillende varkens liepen ze door de hut te rennen om de juiste koker te vinden,” verteld hij bijna huilend van het lachen.
And hoply to see you aboth again in next trip with no mountains for Mr.Bass becouse geting old and flat area become young looks 15 years old.sorry just make you aboth cought at me
thanks again and good coop for next future.
De vroege ochtend begint met een enorme afzink. Op de steile hellingen zijn vrouwen aan het werk vergezeld met hun varkens. Na een tijdje lopen we door een naaldbos met orchideeën en allerlei andere prachtige bloemen. Uiteindelijk komen we aan in Kurima, waar we op het busstation de ‘bus’ nemen richting Pugima. Daar vervolgen we onze wandeling, over de Baliem rivier, verder richting Wamena
De ‘swinging’ brug bestaat vooral uit staal kabels. De planken zijn kapot of helemaal niet meer aanwezig. Als koorddansers balanceren we boven het wild stromende water. Penuis voorop, gevolgd door Naiep en een aarzelende Johannes. We volgen hun over de middelste kabel met de armen wijd om de kabels aan de zijkant vast te houden. Dixon sluit de rij en fluit, boven het razende water uit, een vrolijk lied.
Even later gaat het pad verder door de zuigende modder langs de rivier. Gelukkig vindt Dixon al gauw een beter begaanbaar pad. Het landschap is ruig met enorme brokken steen op de heuvels waar we tussendoor lopen.
We steken meerdere malen water over. Op blote voeten door het koude water waar het kan, komen we met opgefriste voeten aan de overkant. De schuine, wankele boomstammen over wilder water vormen geen enkele belemmering. In de buurt van Wamena komen we bij een staaldraadbrug in een duidelijk betere staat dan de eerste. Johannes loopt nu voorop, we kunnen hem haast niet bij houden.
Aan het einde van het pad staat een poort alsof dit de uitgang van het pretpark is. De trekking zit erop. Naiep en Penuis maken zich op om naar huis te gaan. In de spiegel, die ze voor elkaar op houden kammen ze hun haar en poetsen hun gezicht, Johannes wil alleen maar verder.
Proostend met een cola op de mooie tocht nemen we afscheid van de dragers in het hotel. En dan zijn ze verdwenen. Een beetje bedroefd gaan we naar de kamer voor een warme douche in ons eigen tuintje.
Dixon laat ons tijdens het avond eten de route nogmaals zien op de kaart.
“Nu horen jullie bij mijn clan” en overhandigd ons allebei een krokodillen tand.
“Mister Potato heeft er een ketting van gemaakt toen we op expeditie waren.”
Het regent vanavond voor het eerst sinds dagen.
'S ochtends staat Asike Haluk op ons te wachten. Samen gaan we opstap om inkopen te doen. Voor Bas koop ik twee franse baquettes, er zal er vast wel een passen. Voor mijzelf koop ik een gehaakte boodschappentas. Daarna gaan we naar de supermarkt om wat voor onze doofstomme vriend te halen. Onderweg heeft hij ons duidelijk gemaakt dat je niet op straat moet lopen, maar naast het asfalt. Hij heeft drie kinderen, twee jongens en een meisje. Morgen komt hij ons uitzwaaien en daarna loopt hij terug naar zijn dorp over de heuvel.
We mogen de Javaanse supermarkt niet in met Asike, maar hij heeft toch liever een zoete aardappel, omdat hij last heeft van zijn tanden. Wat een vriendelijk oplossing om een incident te voorkomen, met waarschijnlijk een kern van waarheid wat betreft zijn tanden. We laten de supermarkt voor wat het is en drinken solidair een lauw sapje met hem in plaats van een ijskoude frisdrank. Bij het afscheid geven we hem geld zodat hij inkopen kan doen om mee naar huis te nemen.
We zien Dixon weer bij het avond eten. Vanochtend heeft hij cadeautjes gekocht, die we pas op onze verjaardag mogen open maken. Hij is afwezig en doet nauwelijks mee aan het gesprek aan tafel. Ik weet niet wat het is.
Dixon is ons aan het inchecken en rond negen uur lopen we naar het vliegveld. Penuis, Naiep en Asike zijn er om ons uit te zwaaien. We zijn blij dat ze gekomen zijn. Mister French Baquette omhelst ons en vertrekt voor zijn tocht over de heuvel naar huis. In de wachtruimte nemen we plaats met de dragers en Dixon. Hij is stil en duidelijk ziek en zit te rillen.
In vertrekhal is ook een familie. Een schattig kind met krullen laat ons een foto zien. We blijken ze te kennen,want we staan erop. Vlak bij Wamena op de laatste dag van onze tocht zijn we ze tegen gekomen en is de foto genomen van ons met de familie. We krijgen het plaatje mee als herinnering.
Het vliegtuig arriveert, wordt uit- en ingeladen en vertrekt met ons.
Bij Mickey laat Dixon ons foto’s zien van zijn expedities naar de Asmat en de Tree House people. Zijn sneeuw avonturen worden ook bevestigd met foto’s. Even later is hij weer totaal afwezig.
Het plan is om een keer terug te gaan en dan een langere expeditie te maken met Dixon. Ondertussen bevelen we hem aan als gids bij iedereen die plannen heeft om naar Papua te gaan.
Wednesday, 21 September. Warmss greetings from Papua.......................................
thanks for your e-mail,I'm very happy to hear you aboth that you fly home in healthy and save with my uncestor of crocodile.
Ik voel aan de tand om mijn nek , door mister Potato kundig geknoopt in een zetting van touw. Voor mij liggen de e-mails die we de afgelopen jaren van Dixon hebben gekregen. Ze zijn warm, grappig en vertederend. De laatste maanden krijgen we geen respons op onze e-mails. Uiteindelijk krijgen we bericht van een vriend uit Sulawesi.
Dixon was Passed away November my friend. It is a sad time since it was a sudden death.
A heart attack I believe.
We all miss him...Best Regards,Budin
A heart attack I believe.
We all miss him...Best Regards,Budin
'Op reis met juffrouw Jannie' ©Pauline
Tourist Pig - In Memoriam, over een ontmoeting en een vriendschap met een innemend mens.
Wednesday, 21 September, 2005
Dear.Bas & Pauline,
Warmss greetings from Papua.......................................
thanks for your e-mail,I'm very happy to hear you aboth that you fly home in healthy and save with my uncestor of crocodile don't forget your experience while you aboth in papua our france baget people are friendly compare in your white tribes.and hoply to see you aboth again in next trip with no mountains for Mr.Bass becouse geting old and flat area become young looks 15 years old.sorry just make you aboth cought at me
thanks again and good coop for next future
Monday, 4 August, 2008
Dear Bas,
Wow are you ? I hope everithings is going well done with you a both
I'm here in papua just fine and still in busy doing expeditions
two days ago was return back from highland of wamena spend couple days wirh
franch group now I had a few days rest and next 8th August will going up
again with a couple from germany just for 7 days hiking,
well,today I'm just in online so,try to send you greethings.I hope have a good take care of you a both and stay in tuch. one day we will see each others.
yourfriend
Dixon.s.Dike
 |
| Penius |
