Met Tirol Air komen we aan in Wenen.
"Kun je dansen op de maan, is er plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan.Ik heb getwijfeld over België", zingt het Goede Doel in mijn koptelefoon.
We hebben allebei een oordopje in om niets te missen.
"Een keer zijn we gaan kamperen" legt Bert Visser uit, "nee niet met een koffer, je schijnt te moeten kamperen met een rugzak."
Zucchero en Ilse de Lange begeleiden ons verder tijdens het wachten op de aansluiting naar Colombo.
"Come on baby lets get out of this town. Baby you can sleep while I drive", stelt Melissa Etridge ons gerust.
Een week voor vertrek stoppen we met werken. Er is nog veel te doen.
Het afscheid op mijn werk is emotioneel. Mijn collega's hebben een afscheidslunch georganiseerd. Verhit staan ze, voor de hele afdeling, pannenkoeken te bakken. Het is gezellig, er wordt gepraat en gelachen, maar aan het eind van de lunch wordt het serieus. Ik krijg een speech en een ipod van de afdeling voor op reis. Iedereen heeft iets toepasselijks voor mij op de ipod gezet. Het maakt me emotioneel, dus ik lach, maar eigenlijk wil ik huilen.
Thuis gaan we pakken. De reistas vullen is zo gebeurd, maar we hopen nog steeds het huis te kunnen verhuren. Al onze persoonlijke spullen verdwijnen in dozen en worden opgeslagen.
We gaan langs bij Hans Eric om onze ticket op te halen. Het is een heel pakket, op één vlucht kan nog geen elektronisch ticket worden uitgegeven, daarom zijn het allemaal papieren tickets. Elke keer als we naar een volgende bestemming willen, zullen we e-mail contact hebben. Hij geeft aan wat mogelijk is, zodat wij een keuze kunnen maken. Vervolgens zal hij voor ons de vlucht en stoelen boeken.
Met Pasen nemen we afscheid van de familie. De brunch bij Marian en Pjer is gezellig, maar ook een beetje onwennig. Cok is voor het eerst zonder Wil op stap en wij gaan een jaar weg. We worden overladen met goede adviezen en cadeaus.
We hebben op waarbenjij.nu een site aangemaakt, hierop kan iedereen ons volgen. Ik ben al begonnen met het eerste verhaal over de route en de plannen, die we hebben voor het komende jaar.
De avond voor ons vertrek spreken we met Frans af om de laatste dingen door te spreken. Behalve dat hij onze financiën regelt, heeft hij ook alle adressen en papieren voor als ons iets zou overkomen.
Op drie april komen Bert, Tineke en Frans ons thuis halen, om ons weg te brengen naar Schiphol. Vandaag vliegen we via Wenen naar Colombo. We hebben een hotel geboekt in Negombo. De oostkust van Sri Lanka is wel geraakt door de tsunami, maar de schade is veel minder dan de kust onder Colombo.
Op schiphol checken we gelijk in en drinken gezamenlijk een laatste kopje koffie. Bij de douane nemen we kort afscheid. Tirol Air vliegt ons naar Wenen. Racing red Lauda Air brengt ons veilig naar Colombo. Met een minibus snellen we naar Blue Oceanic Beach, waar we de komende week met onze voeten omhoog aan het strand gaan liggen.
We zijn heel erg welkom en worden schandelijk verwend door het personeel van het hotel. Gelukkig hebben ze een fitness ruimte en een groot zwembad anders zouden we na een week niet meer herkenbaar zijn. De gym en instructeur heb ik helemaal voor mij alleen. Al gauw ben ik in training voor de mini marathon. Over een paar dagen is het Singalees nieuwjaar en wordt het jaar 2062 verwelkomt.
De Indische oceaan is pislauw met mooie golven. De beelden van drie maanden geleden komen naar boven en het voelt vreemd als we met onze voeten in het alles vernietigende water staan. Op de vlucht van Wenen naar Colombo zaten veel hulpverleners en die zijn hier ook nog hard nodig. Wij merken weinig van de gevolgen van de tsunami, maar ook in dit gebied zijn vissers overvallen door de vloedgolf en veel mensen verdwenen. Doordat de toeristen wegblijven, hebben we ook de volle aandacht van de verkopers op het strand.
"I want rest", zeg ik, als nummer zoveel langs komt bij mijn strandstoel om haar waren aan ons te laten zien.
"I have", antwoordt ze en ik schiet in de lach.
Na twee weken zon, zee en verwennerij gaan we op reis. In plaats naar huis te vliegen stappen we op het vliegtuig naar Katmandu. Het leven is goed voor ons.
Vanuit Nepal willen we naar Lhasa vliegen en overland terug reizen naar Katmandu. Omdat we niet weten of we een visum krijgen voor Tibet, hebben we deze vlucht niet in onze wereldticket opgenomen. Het lukt en na een indrukwekkende tocht door het desolate Tibet komen we weer in Katmandu aan.
Het visum voor Nepal staat ons toe, na terugkomst in Katmandu, nog drie dagen te blijven. We kopen een losse ticket voor Delhi en vertrekken naar India. Kuman Taxi Service rijdt ons twee weken door Radjastan rond. Deze tip kregen we eerder van een medereiziger in de bus op weg naar Chitwan NP meer zuidelijk in Nepal. In Uidaipur gaat onze chauffeur terug naar Delhi en vertrekken wij met de trein naar Mumbai.
In India is het openbaar vervoer goed geregeld. Lange treinreizen kan je beter van te voren boeken, net als langere bustochten. Verder kan je voor kortere afstanden gewoon naar het busstation gaan en daar kijken wat op dat moment de beste mogelijkheid is.
Een week voordat de moesson in Mumbai arriveert, gaan we met de nachtbus naar Goa. We boeken de bus, inclusief een Indiaas strandhotel, bij een Indiaas reisbureau.
"Where is the beach", vraag ik aan de receptionist van Victor Exotica.
Hij kijkt ons meewarig aan en overhandigt onze all-inclusief bandjes. Op Candolim Beach vinden we een met olie besmeurd strand. De olietanker voor de kust ligt er al jaren, maar het strand wordt alleen in het toeristen seizoen schoon gehouden.
Van Goa reizen we verder met de trein naar Kerala. Van daar trekken we beetje bij beetje naar het zuiden met de bus. Na twee maanden komen we aan in Mamallapurani aan de westkust van India. Deze kust is zwaar getroffen door de tsunami, maar daar hebben we in Nederland weinig over gehoord.
We mailen met Hans Eric en hij zorgt ervoor dat we een paar dagen later gaan vliegen. Vanuit Chennai komen we, via Singapore, in het begin van de middag aan in Kuala Lumpur.
Overdag aankomen op een luchthaven is fijn, omdat je dan rustig de tijd hebt om vervoer naar de stad te zoeken. Een hotel voor de eerste nacht kun je het beste vooraf boeken, je kunt je dan op je gemak oriënteren hoe je nieuwe omgeving in elkaar zit.
Met de monorail glijden we naar de aankomst hal. De luchthaven lijkt onbemand, een man stempelt ons paspoort en voor we het weten staan we buiten met onze bagage. Alsof we met een tijdmachine vooruit geschoten worden rijden we Kuala Lumpur binnen.
"Selamet datang", begroet de receptionist van het hotel ons,"welkom in Maleisië".
Chaos, China Town is het enige plekje dat een beetje op onze vorige bestemming lijkt. We vinden hier snel onze weg. Eindeloze stalletjes waar ‘topmerken' worden verkocht voor bijna niets. En daar vinden we haar, tussen de Prada en von Dutch tassen. Ze staart ons aan, neem mij mee! Voor twee euro bevrijden we haar.
We hebben haar juffrouw Janssen gedoopt, juffrouw Jannie voor intimi. Vanaf nu gaat ze overal mee naar toe.
Behalve het vaste land van Maleisië willen we ook naar Borneo. Thuis had ik een verhaal gelezen van reizigers over hun reis door dit gebied. Net als zij kopen we een open ticket van Kuala Lumpur naar Kuching, Mulu NP, Kota Kinabalu en vandaar uit terug naar Kuala Lumpur. Er zijn ook andere mogelijkheden, maar omdat de vlucht van Sarawak naar Sabah lastig te boeken is, kiezen wij ervoor om van Mulu te vliegen naar Kota Kinabalu. Je kunt ook het koppensnellers trail lopen en dan vanaf het eindpunt naar Kota Kinabalu vliegen.
Anderhalve maand later boekt Hans Eric ons via Singapore naar Jakarta. Op het Internet hebben we, voor de volgende dag, een vlucht geboekt naar Balie met Air Asia . We zijn ondertussen al een tijdje onderweg en willen een weekje bijkomen aan het strand. Van het Nusa Dua Resort vluchten we naar Bali Sandy Cottages. Hier in Kuta hebben we makkelijker toegang tot Internet en we proberen een gids te vinden op Papua.
Voor we uit Kuching vertrokken hebben we ons visum voor Indonesië geregeld. De ambtenaar op het consulaat was heel behulpzaam. Hij vertelde ons dat we, bij aankomst in Sentani, ons paspoort aan de gids konden meegeven, zodat hij de permit voor Papua kon regelen. Daarom is het van belang een betrouwbare gids op Papua te vinden. Als je het visum in Nederland aanvraagt is het verstandig om niet te vermelden dat je plannen hebt om Papua te bezoeken.
Twee weken later verlaten we Balie en vliegen naar Sentani, waar we worden opgevangen door Crocodil dundee. Over onze ervaringen hier kun je lezen in ‘Tourist Pig'.
Na Papua bezoeken we Sulawesi. Met Budin reizen we door Tana Toraja en we vliegen vanuit Makasar met Adam Air naar Surabaya op Java. De introductie van Budin bij ons hotel in Surabaya levert ons een VIP behandeling op tot in Jakarta.
De volgende vlucht die we gaan maken is er weer een van de wereld ticket.
Onze privé reisoperator boekt de vlucht naar Singapore. Deze keer blijven we hier een paar dagen.
Als we aan het ontbijt zitten verstarren we als we het nieuws zien. Op de grote televisie in de eetzaal zien we Bali en horen dat er opnieuw een aanslag op Balie is geweest. De toeristen industrie is net weer een beetje opgang na de eerste grote aanslag in het toeristencentrum van Kuta. Dit is een enorme tegenslag voor Indonesië. De laatste dagen rommelde het ook al in Jakarta. De regering gaat per een oktober de brandstof prijzen flink verhogen en dat veroorzaakt veel onrust.
"We zijn net op tijd vertrokken", zeggen we tegen elkaar en blikken terug op de afgelopen weken.
De komende dagen gaan we lekker eten en genieten van onze laatste dagen Azië. Via het postkantoor sturen we voor de tweede keer een pakket naar huis. Veel spullen hebben we onderweg weggegeven, maar reisboeken en kleine souvenirs houden we zelf. Ook sturen we cd's met foto's naar Nederland, zelf houden we voor de zekerheid kopieën bij ons.
We zijn benieuwd naar het volgende halve jaar, waarvan we drie maanden in Australië blijven.
'Op reis met juffrouw Jannie'©Pauline
------------------------------------------------------------------------------------------------
