'Op reis met juffrouw Jannie': Er even tussenuit. Deel 4: De nieuwe wereld.

"L'ts ‘f w'rds t'day", zegt de man, zijn ontblote bovenlichaam is bedekt met vage penstreken.
Onder zijn lange zwembroek steken een paar gehavende witte benen en aan zijn voeten draagt hij flip flops. Zijn ‘iet wat te stevige' vrouw volgt hem, gekleed in een typisch vrouwelijke outfit. Een te klein vormloos hemd, waar haar borsten uitpuilen, uit de short doen haar billen hetzelfde.
"Yee, lots of weirdos t'day", herhaalt ze, terwijl ze ons aankijkt en verder sloft achter haar man en kinderwagen.

Een paar dagen eerder zijn we in Australië aangekomen. Ons ETA, Electronic Travel Authority, was gelijk met het ticket aangevraagd. Dit werelddeel binnen komen lijkt eenvoudig. In het vliegtuig hebben we een uitgebreide vragenlijst ingevuld. ‘Hebt u wandelschoenen bij u', is een van de vele vragen, die we met ja hebben beantwoord. We staan ruim anderhalf uur in de rij. Ik moet vreselijk nodig naar de wc, maar durf de rij niet te verlaten. Aan alle kanten worden we in de gaten gehouden door douane personeel, maar er gaat geen poortje extra open. Als we uiteindelijk aan de beurt zijn moeten we de schoenen laten zien. Controle of ze schoon zijn. Alles wordt gecontroleerd aan de hand van de vragenlijst. En o wee, als je nee invult en het moet ja zijn. De jongen voor ons krijgt onherroepelijk een boete, omdat hij geen wandelschoenen bij zich zou hebben, maar ze wel uit zijn tas te voorschijn komen.
Niets is herkenbaar. Vreemde vogels vliegen en lopen rond. Met een cultuurschok lopen we door Brisbane op zoek naar betaalbaar eten. ZZtop baarden zijn hier hotstuf en Mad Max is veelvuldig aanwezig. Al gauw vinden we uit dat je bij een schooner 4Xgold, voor vijf Australische dollars, prima kan eten. Rump met mash en salad smaken heerlijk bij het lokale bier uit Queens. Het vermaak krijg je er gratis bij. Je struikelt over de bouwvakkers met enorme lunchboxen, die in de namiddag schooners en jugs XXXXgold komen drinken. Een lust voor mijn ogen.
Ik voelde me de afgelopen maanden vaak bloot, met dezelfde kleren ben ik nu een aangekleed trutje. Om mij heen puilen ronde vormen uit te korte rokjes en broekjes. Vormloze hemdjes verhullen de afwezigheid van tailles, maar laten boezems grotendeels onbedekt. ‘Alle vrouwen zijn lelijk en het bier is duur' mailt Bas naar huis.

Na het goedkope Azië moeten we een betaalbare manier van reizen vinden in het, voor ons, relatief dure Australië. De StayOkay kaart, die we in Nederland hebben aangeschaft, brengt uitkomst. Met deze kaart krijgen we veel korting op vervoer en verblijf. In de YHA's, jeugdhostels, en andere hostels is vaak een gezamenlijke keuken, waar reizigers kunnen koken en eten. Het is voordelig en we ontmoeten hier veel mensen van wie we weer tips krijgen. Al gauw vinden we onze draai en na een paar dagen hebben we een grof schema voor de komende drie maanden.
De loketbeambten van de Greyhound zijn druk, maar als je aan de beurt bent, krijgen ook wij alle aandacht om een keuze te kunnen maken uit de vele mogelijkheden. Met een Greyhound pas gaan we richting Cairns. We kopen de afstand en de periode. De StayOkay kaart geeft ons, ook hier weer, een flinke korting. In ruim drie weken reizen we van Brisbane naar Cairns en mogen in en uitstappen waar we willen.
Via de receptie van je YHA kun je een reservering maken voor je volgende rit. Lange afstanden rijden we ‘s nachts, scheelt weer een overnachting. Ook kan de YHA een reservering maken voor de volgende overnachting. Verder verkopen deze hostels ook allerlei tours en trekkings, waar we met de StayOkay kaart ook weer korting op krijgen, net zo als op de overnachtingen in YHA's.
Vanuit Cairns vliegen we naar Darwin omdat we daar voor de regens willen zijn. Het plan is om naar Arnhemland te gaan en dus moeten de wegen begaanbaar zijn. We boeken de vliegtickets via het Internet.
Vanuit uit Darwin vertrekken met de Ghan door de outback naar Alice Spring. Ons kaartje reserveren we op het Australische railway kantoor in Brisbane. De man, die ons het treinkaartje verkoopt, is helemaal lyrisch over Darwin, waar zijn zus woont. Met de StayOkay kaart krijgen we vijftig procent korting.
Het laatste wat we in Brisbane willen regelen is een camper voor de laatste maand. Bert en Tineke komen naar Aidelaide voor een maand vakantie. We willen geen vertraging veroorzaken in hun vakantie plannen, omdat wij niets geregeld hebben. Bij Wicked reserveren we een de luxe slammer, die we gaan ophalen in Melbourne.

Als we op de Greyhound stappen worden we vergezeld door onze little green bag. Alle backpackers hebben de eco tas van Woolworth. Zodra we aankomen op een nieuwe stek verdwijnt het tasje met etenswaren in de grote vitrine koeling van de gemeenschappelijke keuken. Met een naam label aan het hengsel vinden we de tas altijd terug. De meeste keukens zijn goed uitgerust en we doen goede ideeën op tijdens het koken en eten.
"Happy Christmas", zegt Pete drie dagen achter elkaar, omdat Frasier Island voor ons een groot feest is.
Steve crost ons drie dagen rond over het eiland met zijn off the road truck.
Na de tour over Frasier Island rijden we s'nachts naar Airlie Beach.
"Hole in the deck".
Ketelbinkie van de Sollway Loss duikt het vooronder in om met een lading Tooheys New weer te voorschijn te komen.
Aan boord van het tallship zijn verschillende nationaliteiten en soorten mensen. Met kapitein Sea Bear en zijn bemanning zeilen we een paar dagen tussen de Whitsunday Islands.

"No worries mate"
De Greyhound chauffeur in korte broek en witte kniekousen loopt, als een drukke tuinkabouter, heen en weer te rennen met postpakketjes. We vertrekken vandaag van Airlie Beach naar Magnetic Island. Toen Cook hier een paar honderd jaar voorbij kwam sloeg al zijn instrumentarium op hol en voer hij Magnetic Island voorbij, jammer voor hem.
Op een regenachtige dag stappen we voorlopig voor de laatste keer in de Greyhound. De vertrouwde tuinkabouter is druk, druk, druk, maar we beginnen er aan gewend te raken. Onze eerste maand Down Under zit erop. De cultuurshock lijkt te slijten. De natuur en ruimte zijn geweldig, maar we hebben nog niet iets van we willen hier blijven.

Met Quantas vliegen we naar Darwin. Wilderness Tours heeft de laatste tour voor het wet season begint. De volgende dag vertrekken we met een toyota landcruiser naar Kakadu NP. Megan is onze gids en behalve dat ze veel over het gebied weet laat ze ons kennis maken met Slim Dusty, een Australische volkszanger. Met Slim en Megan wordt het G'day.
De Ghan brengt ons via Katharine naar Alice Spring. Natuurlijk bezoeken we het Red Center om vervolgens met Groovy Grape Boomrang naar Adelaid te reizen. Vanuit Adelaid gaan we naar Kangaroo Island met een groep Fransen.
Terug in Adelaid nemen we de Greyhound naar Melbourne. Van hieruit vertrekt de Spirit of Tasmanie, waar we op de Wild Thing tour van Down Under Down stappen.

"Tjonge jong, jonge, wat hebben we het druk. Ik zit heel lang in de rugzak of in een ‘bezemkast' te wachten tot ze terug komen ", vertelt Jannie op waarbenjij.nu.
Dat klopt, het wordt een soort opsomming van wat we allemaal doen. Om een lang verhaal kort te maken. Terug in Melbourne hebben we de Slammer opgehaald bij Wicked. Het is een kleine kampeerbus, die beschilderd is met teksten en aboriginal tekeningen, we dopen hem ‘Lemons'. In Adelaid halen we Bert en Tineke van het vliegveld op. Kerst brengen we door op Philip Island samen met de pinguïns. Tegen oudejaarsdag komen we aan in Emu Plains. Dit gehucht heeft een treinstation en ligt tussen Sidney en de Blue Montains in. Op drie januari zijn we precies drie maanden bij de Ozzies en moeten we het land uit. We laten Bert en Tineke achter in Emu Plains en rijden naar Sidney om ‘Lemons' in te leveren en stappen op het vliegtuig naar Nieuw Zeeland.

De zuidelijke alpen laten ons een aantal meters vallen voordat we rustig kunnen landen op het vliegveld van Christ Church. In de bus naar ons motel ontmoeten we een boer uit Groningen. Hij is gepensioneerd en zit verlegen om een praatje.
"Het is hier bekrompen en ik zou graag naar Nederland terug willen", sluit hij zijn betoog af over zijn bestaan in Nieuw Zeeland.
Voor de komende weken huren we een witte Toyota Corolla en dopen hem tot de ‘witte tornado'. De Kiwi's zijn slechte en agressieve chauffeurs. Ook de verkeersregels leveren problemen op. Rechts heeft voorrang en het maakt niet uit waar je vandaan komt. Geen korte bocht voor een lange bocht en een uitrit komt ook van rechts. Maar de ‘witte tornado' brengt ons veilig over de kronkelige wegen, over heuvels en dalen, over one-lane bruggen en passen, door het Nieuw Zeelandse verkeer.
We vinden het zuidereiland mooi, maar saai. We missen de Ozzies en krijgen heimwee. Voor het eerst tijdens deze reis beseffen we dat we eigenlijk wel in Australië zouden willen wonen, bijvoorbeeld op Tasmanië of in Sidney. Onder het genot van een dry white en een Mac Gold maken we flauwe grappen over ons nieuwe avontuur.
"Het stoplicht staat op rood, het stoplicht staat op groen, in Westport is altijd wel wat te doen".
"Christ Church een stad? Een dorp met een sloot!"
"Nieuwwww Spijkenisse, op zondag".
"N-Z, het België van Australië".
De ‘witte tornado' brengt ons waar we willen, maar het kost tijd. Tweehonderdvijftig kilometer lijkt niets, maar is een dag rijden. We slapen in YHA, hostels en motels.
De weg van Te Anau naar Milford Sound is een van de mooiste van N-Z volgens de Lonely Planet. Daar krijgt de reisgids gelijk in. In het meest vreselijke weer van de afgelopen negen maanden rijden we naar het vertrekpunt van de boot, voor een tocht door de beroemde fjord. Langs een waterval van meer dan honderd kilometer komen we aan in Milford.
Het noordereiland begint met een echte stad, Auckland. Hier huren we een Corolla de luxe. Op een regenachtige dag verlaten we de stad. Als we de straat bij het verhuur bedrijf uitrijden gaat een oranje lampje branden. De garage weet niet waarvoor en na wat heen en weer gebel blijkt het voor de bandenspanning te zijn. Met wat extra lucht rijden we opnieuw richting Bay of Plenty. Plenty of regen, maar ook geisers, ontploffende modder poelen, vulkanen en begraven dorpen. Op naar het land van Sauron in de voetsporen van Frodo, Sam en in de ‘Ban van de Ring'.
Nieuw Zeeland is een prachtig vakantieland met een mooie natuur, prachtige luchten, heel veel schapen en bijzonder saaie stadjes. Voor onze wereldreis is het een mooie tussenstop.

"Bula, ladies and gentleman. Welcome to the Yasawa Flyer".
Door het turkooise water vaart de catamaran vanuit Nadi naar de Yasawa eilanden. We hebben de Ultimate Lei op awesome Fiji geboekt. Met de ferry worden we in zeven dagen naar vier eilanden gebracht. Met voorlopig het laatste mobiele bereik sms ik naar huis: ‘we zijn in het paradijs aan gekomen'.
Bula time op de Yasawa Flyer.
"Bula once again ladies and gentleman. Welcome back to the Yasawa Flyer".
Elk eiland heeft zijn eigen gebruiken, maar overal worden we warm binnen gehaald.
Met een sloep worden we van de Yasawa Flyer naar Tavewa gevaren. Op het strand worden we verwelkomd met ukelele muziek. Bula time op Tavewa.
"Bula, Bas en Pauline. Vandaag willen we graag onze gasten uit Nederland welkom heten", zegt Poul met een zachte stem.
"Vanavond eten we uit de lovo".
Het eten smaakt heerlijk. Groenten, vlees, vis ingepakt in bladeren en langzaam gegaard in de ondergrondse oven, tussen de gloeiende stenen afgedekt met natte jute zakken.
Bula time op de Yasawa Flyer.
"Bula once again ladies and gentleman. Welcome back to the Yasawa Flyer".
We zijn weer aan boord van de geel paarse ferry.
Op Valentijnsdag liggen we in de schaduw op het strand van Kuata. Vandaag was het Wil's verjaardag. Middenin het paradijs en ik vraag me af hoe het thuis is. Westelijk of oostelijk om, Nederland blijft even ver weg.

Een ochtend, half februari, de zon komt op. Opgestaan, ingepakt, uitgecheckt en laatste inkopen gedaan in Nadi. Met een Fijiaans diner afscheid genomen van het paradijs. Vervolgens twee uur in de rij te staan om naar de stad van de engelen te vliegen, LA.

´Op reis met juffrouw Jannie´©Pauline