 |
| Beach live |
Vroeg in de ochtend zijn we vertrokken uit Amsterdam. Na de witte bergen en fjorden van IJsland, een wit Groenland, het prachtige sneeuwlandschap ten oosten van de Hudson Bay vliegen we uren over een desolaat landschap richting Atlanta . Via de home base van Delta Air Lines komen we ‘s avond aan in Yucatán. De ADO bus rijdt niet meer, maar de taxi, die we via Internet geboekt hebben, staat netjes op ons te wachten. Over een betonplaten weg rijden we langs verlaten toegangen van mega all inclusive hotels. Ze zien er van deze kant niet uitnodigend uit. Om tien uur stoppen we bij ons patio hotel ‘Playa del Karma'. Dit is onze basis de komende dagen.
Playa del Carmen aan de Riviera Maya heeft een hoog Costa gehalte. Maar net als aan de Spaanse Costa's draait in deze Mexicaanse badplaats alles om één straat. In Playa is dit de 5de Avenida en dan vooral het voetgangers gedeelte: La Quinta.
De witte kerk tegenover ons hotel puilt uit van de mensen. Het is zondagochtend en de Mexicanen gaan massaal naar de kerk. ‘Playa del Karma' ligt een paar straten achter de 5de Avenida. Hier kom je nauwelijks toeristen tegen. Stille calles verbinden de drukkere avenidas.
Via calle 12 lopen we richting het strand. La Quinta ligt er vroeg in de ochtend stil bij. De winkels gaan later in de ochtend open en de restaurants hebben nog niet veel te doen. Het seizoen moet nog beginnen en de all inclusive hotels houden hun klanten binnen de muren.
Na een dag hebben we onze weg gevonden. Het grote ADO busstation bevindt zich aan het eind van La Quinta, van hieruit kan je naar alle windstreken af reizen. Bij het busstation staan eetstalletjes en langs een wit kerkje komen we bij het pleintje aan het strand. Op dit deel van het strand liggen vooral ‘losse' toeristen. Tussen ons en de all inclusief hotels bevinden zich de lounge bedden. Een perfecte afbakening want bij de lounge bedden horen strandtenten waar je lekker kan lunchen en borrelen.
Al gauw is er een vast ritueel. Na wat toast met jam in het hotel wandelen we richting het strand. Iedere dag nemen we een andere route zodat we de omgeving wat beter leren kennen. Zo vinden we de ontbijtbus op calle 12, leren we tellen in het Maya met behulp van het monument op Parque Central en ontdekken we vele restaurantjes en barretjes die we 's avonds uitproberen.
Op het strand aangekomen spreiden we onze doeken en terwijl Bas het terrein bewaakt, ga ik een ontbijt halen op het pleintje. Bij een van de vele stalletjes koop ik een grote beker met verse meloen, ananas, kokos, papaja en andere exotische fruitsoorten.
"Wil je nog meer"?
"Nee, voor vandaag genoeg vitaminen", antwoordt Bas.
Op quats rijden politie en strandwachten regelmatig langs en stoppen om elkaar op de hoogte te houden van het laatste nieuws. Rond tien uur zweeft de formatie pelikanen over en even later volgen de, het zonlicht weerkaatsende, reigers en fregat vogels.
In de ochtend harkt een man het wier bij elkaar dat door de golven op het strand is gelegd, hij maakt een gat in het zand en begraaft het. Hij ziet er op toe dat iedereen zijn eigen rommel van het strand meeneemt. Peuken in het zand worden niet getolereerd. Omdat er nog niet veel toeristen zijn komen de meisjes van de massage salon langs om klanten te werven en een gezellig praatje te maken.
Tegen het middaguur komen de quats voor het eerst in actie om de mensen, die vroeg inkopen hebben gedaan bij de drankhandel weg te sturen. Rond één uur vertrekt iedereen van het strand voor de lunch. Door de wind en het zout kleurt de zon onze huid aardig rood en dus is het tijd om mee te gaan.
Wij lopen richting ‘Tarraya', de oude club nautica op het strand, voor onze lunch. Na een paar dagen horen we er echt bij. We krijgen taco chips bij onze dos equis en Bas hoeft zijn hand maar op te steken voor een volgende 2XX. Ook hier hebben we al gauw onze standaard. Bier en tres piezas taco pescado con mayonaise y lime met pikante maken ons een gelukkig mens. De muzikanten glimlachen vriendelijk naar ons, maar lopen voorbij, op zoek naar echte liefhebbers. Het enige wat ons uit ons evenwicht brengt is als iemand aan ‘ons' tafeltje zit als we aankomen.
Siësta op het zand en in de late middag lopen we terug naar het hotel. Bij de ‘Tequila Barrel' op La Quinta stoppen we voor een corona en in de hangmat voor de kamer nemen we de dag door.
Na het douchen, insmeren en aankleden komt het grote dilemma. Waar gaan we eten vanavond?
De eerste avond hebben we heerlijk tex mex gegeten bij de ‘Tequila Barrel', quesadillas met kaas en rode saus. De keuken is tot laat in de nacht open. Later op de avond komen engelse toeristen met hun all inclusive bandjes aanzwalken. Er is altijd wel een dame die zich laat verleiden voor een dansje op de bar voor een shot tequila. Dan is het tijd om te verhuizen naar de hoek voor de DJ van ‘Ula-Gula' om mensen te kijken en te luisteren naar de house sound. Geen grote drukke tent, maar een moderne cocktail bar met een paar tafeltjes. De bezoekers zijn jonge Mexicanen en expats die hier genieten van de muziek en een drankje.
Vroeg in de avond verzamelen de mensen uit Playa zich in ‘La Ranita' voor de borrel. Dit is voor ons de perfecte plek om te bekijken welk restaurant we vanavond gaan uitproberen. Vaak hebben we overdag al iets gezien wat ons leuk lijkt.
Op een van onze ochtend omzwervingen ontdekken we ‘Las Brisas'. Het grote uithangbord met pescado y marscos trekt ons aan. 's Avonds stoot het hel verlichte en wit betegelde lokaal ons juist af, maar het is er zo druk dat we toch besluiten er te gaan eten . Aan het laatste tafeltje genieten we van knoflook garnalen en de plaatselijke vis, mojo a la veracruz (met tomaten, uien en olijven).
De laatste dag in Playa beloven we iedereen om over een week of drie terug te komen. In de middag vertrekken we richting Valladolid. Op het busstation stappen we uitgerust en ontspannen in de ADO bus. De komende weken volgen we de Maya route door Mexico, Guatemala en maken ook een uitstapje naar Copan net over de grens met Honduras.
Op een middag komen we terug in Playa del Carmen. Na een mooie tocht met veel ontmoetingen en indrukken hebben we het strand verdiend.
De stad is een stuk voller nu het seizoen is begonnen. Bij Tarraya, Ranita en de Tequila Barrel worden we als oude vrienden onthaalt. Ook de dames van onze ochtend snack geven een blik van herkenning en rond tien uur zweeft de formatie pelikanen over, gevolgd door de reigers en fregat vogels.
Alles dus zoals het hoort en we besluiten na een dag dat we de rest van onze tijd in Playa blijven. We gaan opzoek naar een goedkoper hotel en vinden onderdak in ‘Casa Tucan'. Met het Tucan sabor restaurant voor de deur en niet te ver van strand, busstation en de collectivo standplaats een prima uitval basis voor de komende week.
In de ochtend worden we in ons vrolijke hutje gewekt door enthousiast vogel gezang. Dezelfde vogels brengen ons ook een avond concert als we op het balkon de dag doornemen.
Ik lig op het strand en mijn boek ligt naast me, maar ik ben niet veel gevorderd de afgelopen weken. Met Paul Theroux reis ik langs plekken die mij bekend zijn, maar ver van hier liggen.
Elke ochtend, rond half tien, komt een oranje wit bootje bij de ‘Tarraya' op het strand met een stuk of acht mojos van zo'n 100 kilo per stuk. Mojo heeft stevig vlees, smaakt een beetje vissig en is gegrild heerlijk. Vanuit de boot worden ze in een fietstaxi getild door de vissers. Soms zit er ook een grouper of een barracuda bij, allemaal gevangen met een lijn door stevig gespierde mannen.
Tijdens een van onze ochtendwandelingen zien we dat ‘CoCoBongo' geopend is. De piepschuimen buitenmuur is omgetoverd in een Maya bolwerk en de club is net voor het seizoen open gegaan. Ze hebben alleen nog steeds geen conciërge, misschien blijf ik wel.
Nu het seizoen open is gaan ook de beach clubs los. Een paar weken geleden was er op zondagochtend een swingende dienst op het strand van de ‘Blue Parrot', nu is het swingen in de ‘Blue Parrot beach club' met de legendarische fireshow. Een bar met schommels, een dansvloer op het strand, een fles bacardi en tequila, wat cola en een emmer ijs, zo gaat de avond zeker slagen met onze Maya amigo's. Uren en een spetterende fireshow later verlaten we het pand.
Bij ‘Tarraya' hebben ze geen muziek nodig, ‘La Ruina' voorziet ze van muziek.
"I am a Mexican" zingt de zanger in fonetisch engels in de autodidactische band van de buren.
De stevige wind van een paar weken geleden is verdwenen, onze huid is gebruind en we kunnen de zon aan.
"Zelfs het zand kan niet van mij afblijven", zeg ik tegen Bas.
"Tering kapsones", antwoordt hij terwijl hij over mijn rug wrijft.
Vannacht heeft hij voor het eerst de spuitbus met de doodskop gebruikt. Aan het begin van een reis is onze eerste aankoop altijd een bus met insecticiden. Je weet nooit waar je ‘s nachts gaat slapen en welk gespuis je tegenkomt. ‘Casa Tucan' is brandschoon, maar de bij de buren nemen ze het niet zo nauw. Ik voelde vannacht wat kriebelen en sloeg achteloos iets van m'n rug. Bij gebrek aan aandacht van mij is de kakkerlak over het gezicht van Bas gaan wandelen. Nou, aandacht heeft hij gekregen en het moeten bekopen met zijn leven. Het beest, vier centimeter groot, komt zeker bij de buren vandaan.
We zijn lui en genieten van de onbezorgdheid van reizen en vakantie houden. Onze laatste avond in Mexico vieren we bij ‘John Grey's Place'.
"Ik ben voldaan en verkwikt en aanmerkelijk aangedikt".
"Ik ben verzadigd en verkwikt en aanmerkelijk aangedikt", voegt Bas toe.
Op de achtergrond klinkt "bueno sera signorita kiss me good night".
Heerlijk om lui te zijn.
´Op reis met juffrouw Jannie´©Pauline
 | |||||||||||
La playa |
 | |||
| Tamales |
 | |
| Fire show |
